Search
Close this search box.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΚΑΛΑΘΟΣΦΑΙΡΙΣΗΣ

Το νέο Ακαδημαϊκό Έτος ξεκίνησε για το Τμήμα Φυσικής Αγωγής με την βαριά απώλεια του συναδέρφου, Καθηγητή Φυσικής Αγωγής  και προπονητή Καλαθοσφαίρισης, κ. Σωτηρίου Δημήτρη, στη μνήμη του οποίου αφιερώνεται το φετινό Εσωτερικό Πρωτάθλημα Ε.Μ.Πάσκετ 2024-25.

Τα δικά μας λόγια είναι περιττά. Οι φοιτητές μας τα είπαν όλα:

« Κοουτσάρα,

  Ξέρω ότι ούτε τα λόγια σου άρεσαν, ούτε η προβολή. Έχω την ανάγκη όμως να πω ποιος ήσουν και να το αφήσω να υπάρχει στο διηνεκές, όπως και όλα όσα πρέσβευες.

Ήσουν ένα χαμόγελο φωτεινό και μόνιμο, μια πηγή θετικής ενέργειας και θετικής σκέψης, μια αγκαλιά για όλους μας. Όλους τους “πονεμένους” αθλητές καλαθοσφαίρισης, που οι προπονητές των ομάδων μας δεν άφησαν ποτέ να χαρούμε το παιχνίδι. Ένα παιχνίδι που εσύ το έκανες να φαίνεται διαφορετικό.

Συνηθίσαμε να μας βρίζουν, να μας φωνάζουν και να μας ειρωνεύονται (για το καλό μας), αλλά θέλω όλοι να ξέρουν ότι υπάρχει και ο άλλος τρόπος. Ο δικός σου, της αγάπης, της ομάδας, της ευγένειας. Αυτός που μας έκανε πραγματική παρέα, ενώ σήμερα μετά από 10 χρόνια είμαστε ακόμα πολλοί από εμάς φίλοι και κουμπάροι.

Δεν καταλάβαινα γιατί δεν είσαι προπονητής αντρικής ομάδας. Τώρα κατάλαβα.

Δε σε ένοιαξε ποτέ ο εαυτός σου.

Δε μας έδειξες ποτέ άμυνα, αλλά είχαμε την καλύτερη άμυνα σε όλα τα τουρνουά, κάνοντας βουτιές σε κάθε φάση.

Δε μας μίλησες ποτέ για νίκη και κατακτήσαμε τους περισσότερους τίτλους από τα τουρνουά που πήραμε μέρος μαζί σου.

Μας είπες σε ταξίδι “όποιος γυρίσει πριν τις 3:00 το βράδυ δεν παίζει αύριο” και εμείς ήμασταν πιο επαγγελματίες από οποιαδήποτε ομάδα έχουμε παίξει ποτέ.

Ήσουν από τους καλύτερους αθλητές και δεν το μάθαμε ποτέ από εσένα. Ήσουν ταπεινός, ευγενής και ένας δεύτερος ΠΑΤΕΡΑΣ για όλους μας.

Το 2016, όταν παίζαμε με την ομάδα μου, ματς ανόδου στη β’ Εθνική την Κυριακή, το Σάββατο είχαμε τελικό σε τουρνουά και ο τότε προπονητής μου δε με άφησε να έρθω να παίξω. Ήταν από τα λίγα ματς που χάσαμε. Την Κυριακή δεν ήθελα να παίξω στον αγώνα της ομάδας, επειδή δεν είχα έρθει το Σάββατο, αλλά τελικά μπήκα και έπαιξα με δάκρυα στα μάτια. Δε σου είχα πει τίποτα, αλλά σα να το ήξερες. Ήσουν εκεί να με υποστηρίξεις και σε αυτό !!

Το 2017 στην Κομοτηνή, στο καλύτερο ματς που έχω παίξει ποτέ, με άπειρες απουσίες, βιώσαμε τη μεγαλύτερη αδικία χάνοντας ένα πόντο στον τελικό της Αθλητικής Πανεπιστημιάδας σε μια ήττα, που ακόμα και σήμερα δεν έχω ξεπεράσει.

Δεν ξέρω πως το έκανες, αλλά όχι απλά δε σταμάτησα να παίζω, αλλά έγινα και προπονητής για να δώσω κάτι πίσω από αυτά που πήρα από εσένα.

Θα σε θυμόμαστε για πάντα!»

Σας γράφω αυτή την αποστολή, για να ξέρετε τί σήμαινε ο Δημήτρης και όλοι εσείς για εμάς .

Εσείς που  μας κάνατε τη ζωή ομορφότερη και πιο εύκολη όλα αυτά τα χρόνια.

Εσείς που μας αγαπήσατε σας παιδιά σας.

Δημήτρης Παλλατζάς